Hendrickje Van Kerckhove (sopraan) en Nicolas Callot (piano) namen ons doorheen een avond met muziek van Grieg, Robert en Clara Schumann en Schönberg. In de Hjertets Melodier van Grieg verzonken we in Noors-exotische hartstocht. Frauenliebe und -leben van Robert Schumann en Sechs Lieder van zijn vrouw Clara brachten dan weer poëtische romantiek, terwijl Schönberg – niet erg naar zijn gewoonte – voor de feestvreugde zorgde met de cabaretstijl van zijn Brett-Lieder. De zuivere zangstem van Hendrickje Van Kerckhove evolueerde van balans en introspectie naar de nodige bravoure. Nicolas Callot manoeuvreerde van de ene stemming naar de andere, met als verste uithoek een surreëel huiselijke sfeer in vier stukken voor piano solo van Grieg. Al bij al een avond die uitblonk in vredige rust.

De muziek van Mozart mag dan nog een zekere voorspelbaarheid kennen, Quatuor Akilone maakte van het Dissonanten-kwartet een levendig gefraseerd werk zonder sporen van stilistische slijtage. In de werkjes uit de Cipressen van Dvorak, bewerkt voor strijkkwartet, ontdekten we een rustieke grilligheid, terwijl de verrassende wendingen in de ritmiek van de muziek dan weer vol charme in de plooi vielen. Even tussendoor imponeerde Nathanaël Gouin met zorgvuldig opgebouwde dramatiek in de pianovariaties op. 21 nr. 1 van Brahms. In het pianokwintet in Es van Schumann maakten Gouin en het Quatuor Akilone muziek alsof ze elkaar al jaren kenden. Nochtans was het hun eerste ontmoeting op het podium. Dat alle – maar dan ook alle – details op hun plaats vielen, kan enkel verklaard worden door een feilloos vertrouwen tussen de vijf muzikanten, dat op zich wonderlijk onverklaarbaar was.

De stevige muzikale persoonlijkheden van Mona Verhas (viool), Florian Peelman (altviool), Jonathan Van de Velde (cello) en Yannick Van de Velde (piano) zullen nog lang echoën in ons geheugen. Alle vier hadden ze elkaar iets te bieden: Mona haar ongedwongen warmte, Florian zijn feilloze gevoel voor zwaartekracht, Jonathan zijn lichtvoetige wendbaarheid en Yannick zijn heldere, alles samenvattende inzicht. Zo liet de groep zich transformeren tot een gepassioneerde vertolker voor de drie jeugdwerken op het programma. Beethoven, Lekeu en Strauss waren voor even terug jong.

Met de poëtische ingesteldheid van celliste Julie Sévilla Fraysse en de rapsodische persoonlijkheid van pianist Philippe Raskin vond een ontmoeting plaats tussen het beste van twee werelden. In Beethovens eerste cellosonate dwong Julie Sévilla Fraysse het samenspel tot een gecontroleerde verfijndheid, terwijl Philippe Raskin de vioolsonate van Franck (gearrangeerd voor cello) voortstuwde langs een avontuurlijk pad vol onverwachte ontdekkingen. In de rijke stilistische taal van Sjostakovitsj’ cellosonate vonden beide temperamenten dan weer een basis voor het ontwikkelen van een intrigerend, verhalend schouwspel. Kippenvelmomenten in overvloed!

Beatrice Berrut toonde hoe je met een totaalpakket aan muzikale vaardigheden reuzen van componisten kan beitelen uit de klankmassa van een piano. Passie en overgave vulde ze aan met een brede en efficiënte kijk op de vormgeving van de muziek; haar arrangementen van orkestwerken voor piano solo zaten als gegoten. We wisten al dat Bach, Liszt, Mahler en Wagner meesters in hun vak waren, maar een aantal van hun werken staan sinds vorige zaterdag in het hart gegrift.

De Zwitserse kaas, wijn en chocolade na het concert waren een eenmalig aanbod, maar vielen (evenzeer) in de smaak!

We zeiden ons jubileumjaar vaarwel in topsfeer. Trio Zadig bracht een Beethoven opus 1 nr. 3 waarvan de structurele scharniermomenten uiterst gesmeerd liepen en een reeks uitgesproken muzikale karakters elkaar zonder aarzeling opvolgden. Ravels pianotrio was om bij weg te smelten van bij begin tot einde. In Sjostakovitsj’ eerste pianotrio leken we ons ergens tussen de twee werelden van Beethoven en Ravel te bevinden. Sjostakovitsj (en zijn vertolkers) vertederden met zinsbegoochelende illusie om ons daarna bij het nekvel te grijpen met harde realiteit, tot de hartstocht weer naar een droombeeld holde, tot dan weer…

Ritmisch applaus leverde ons een Presto van Haydn op (uit het pianotrio in C, Hob. XV: 27). Een vrolijke, atletische afloop van een deugddoend concertseizoen!

Nieuw geschreven muziekwerken herinneren eraan dat componeren geen vanzelfsprekende bezigheid is. Men kan altijd terugvallen op beproefde ‘bakvormen’ om de compositie vorm te geven; op muzisch logische technieken om de compositie coherentie te geven – maar vanwaar komt toch de ‘concrete stof’? Het Trio voor klarinet, cello en piano ‘Canti Notturni’ van Ann Kuppens rees opnieuw die vraag. Aan de basis van een uitgekiende structuur lagen intrigerende, verhalende en interactieve muzikale bouwstenen die de muzikanten alle kansen gaven om met elkaar als het ware in discussie te gaan. Het plaatste de andere componisten op het programma – Bach en Brahms – in een minder genormaliseerd daglicht. Nele Delafonteyne (klarinet), Stijn Kuppens (cello) en Alice Di Piazza (piano) leidden de muziek vakkundig van retro naar hedendaags en terug.

Terwijl Beatrice Rana van het ene internationale podium naar het andere trekt, maakte ze vorige donderdag een ommetje langs Kortrijk. Al gauw bleek de Concertstudio met 220 zitjes te klein zodat nog 40 enthousiastelingen links op het podium geïnstalleerd werden. Ze bleek ook metaforisch te klein voor de imaginatieve muzikale werelden die Rana schiep in Schumann en Ravel. In Stravinsky’s Vuurvogel ging het dak eraf en na het toemaatje, een prelude van Chopin, was iedereen van de kaart. Uniek en goed!

Vorig concert etaleerde vier verschillende kamermuziekbezettingen met vijf muzikanten. Het mag een eenvoudig concept lijken, maar laten we niet vergeten dat dit ook een uitdaging met zich meebrengt. In elk werk dienen de muzikanten immers nieuwe ‘sociaal-muzikale’ banden te smeden om als integere groep op te gaan in de muziek. Zowel bij de repetities als op het moment van het concert zelf vereist dit een grote flexibiliteit en een stevige muzikale basis. Dit in theorie natuurlijk. Het zijn zorgen waarvan Nicolas Dupont (viool), Eun Joo Lee (viool), Vladimir Percevic (altviool), Adrien Bellom (cello) en Olga Kirpicheva (piano) overduidelijk niet wakker liggen. Zo kreeg elk werk met trefzekerheid de juiste stempel: subtiele durf in Debussy’s vioolsonate, folkloristische flair in Kodály’s strijktrio, verheven gevoeligheid in Schumanns pianokwartet en extatische weemoed in Francks pianokwintet.

We blikken achterom – de woordspeling is opzettelijk – naar de allereerste uitvoering van ‘La Disperazione di Euridice’ van componist Rafaël D’Haene ter gelegenheid van de twintigste verjaardag van Euterpe. Dankzij de klare visie van violiste Ning Kam en harpiste Anneleen Lenaerts kon het nieuwe werk geen betere verdediging krijgen. Na de pauze dreven onze herinneringen verder op het goed geoliede ensemblespel van de muzikanten van het Camerate Brugense in Tsjaikovski’s Souvenir de Florence. Klara-presentator Sander De Keere, stilaan een vertrouwd gezicht bij Euterpe, kondigde de uitvoeringen telkens aan. We hebben het één keer mogen meemaken – één vluchtige blik op de (nieuwe) muziek – en nu zijn we die weer kwijt, maar de herinnering aan een warm, muzikaal samenzijn blijft. Na twintig jaar doet zoiets nog altijd deugd!