We blikken achterom – de woordspeling is opzettelijk – naar de allereerste uitvoering van ‘La Disperazione di Euridice’ van componist Rafaël D’Haene ter gelegenheid van de twintigste verjaardag van Euterpe. Dankzij de klare visie van violiste Ning Kam en harpiste Anneleen Lenaerts kon het nieuwe werk geen betere verdediging krijgen. Na de pauze dreven onze herinneringen verder op het goed geoliede ensemblespel van de muzikanten van het Camerate Brugense in Tsjaikovski’s Souvenir de Florence. Klara-presentator Sander De Keere, stilaan een vertrouwd gezicht bij Euterpe, kondigde de uitvoeringen telkens aan. We hebben het één keer mogen meemaken – één vluchtige blik op de (nieuwe) muziek – en nu zijn we die weer kwijt, maar de herinnering aan een warm, muzikaal samenzijn blijft. Na twintig jaar doet zoiets nog altijd deugd!

Met een verbazende Beethoven-ervaring opende dit laatste concert van het seizoen. Fanny Azzuro zette op magistrale wijze de solopartij neer in Beethovens Eerste Pianoconcerto, terwijl een groepje van slechts vijf muzikanten – het Ensemble Magellan – vakkundig het orkest nabootste. Solenne Païdassi, Guillaume Latour, Ralph Szigeti, Magdalena Probe en Benoît Levesque stopten daarna al hun energie in Dvoraks Tweede Strijkkwintet. Alle zes muzikanten waren daarna niet meer te stuiten in een vurige El Amor Brujo van Manuel de Falla. Op naar het volgende seizoen!

Een geslaagde avond bij Piano’s Maene in Ruiselede: Trio Busch speelt alle aanwezigen omver! (Met dank aan iemand uit het publiek voor de mooie foto’s.)

Een voldaan duo: Kacper Nowak en Elodie Vignon na hun recital met werk van Fauré, Pärt, Debussy, Popper en Brahms.

De afwezigen hadden ongelijk! Hoewel Rémi Geniet in dit concert een uitputtend programma bracht, werd zijn overgave met elke compositie intenser. Voor de zinsstructuren in de twee Beethoven-sonates had Geniet bovendien een duidelijke impact voor ogen en elke stem in de fuga aan het einde van Beethovens Opus 31 kende zijn eigen spontane ziel. Prokofieffs Achtste sonate vormde geen enkele barrière op vlak van geheugen en techniek en aan het slot zette Geniet in zijn uitvoering van La valse een allesverblindende show op de planken: snel veranderende orkestrale timbres voor elk vleugje walsmuziek, spontane en toch gecontroleerde tempo-schommelingen… Pianist en piano sleurden elkaar walsend mee en hoewel Ravel zijn gigantische wals-constructie uiteindelijk laat ineenstorten, bleef Rémi Geniet tot op het einde heer en meester van het schouwspel. In het dromerige bisnummer, Chopins Mazurka Opus 17 nr. 4, konden we alles laten bezinken.

We geven je graag nog een visuele herinnering mee aan het bezoek door het Alfama strijkkwartet, Camille Seghers en Nathanaël Gouin aan Euterpe:

De muziek uit de vier windstreken van Grieg, Chausson, Takemitsu en Beethoven kreeg werkelijk een luchtig en vluchtig karakter in de handen van Mayu Kishima en Eliane Reyes. Beide musici getuigden van een artistieke geest die behendig, intuïtief en zonder aarzelen met muzikale prikkels omsprong. Met name in de werken van Chausson en Takemitsu leidde dit tot een kleurrijke ‘klankpoëzie’. In de sonate van Grieg stegen de tonen vanuit donkere diepten naar ijle hoogten in geen tijd en zonder enige moeite. Tot slot kon Beethoven rekenen op een krachtdadige lenigheid in zijn Kreutzersonate. Voor wie van trivia houdt: de bisnummers waren Méditation uit Thaïs van Massenet en Schindler’s List van John Williams.

Terwijl we zelf nog van de verrassing bekomen, laten we graag weten dat Euterpe voor haar organisatie van kamermuziekconcerten een Gouden Label van Klassiek Centraal in ontvangst mocht nemen. We zijn Klassiek Centraal onomwonden dankbaar voor de erkenning en de unieke, onontbeerlijke steun die ze voor het Belgische cultuurwezen en -leven betekenen.

Zowel van de omkadering als van het artistieke niveau bij Euterpe was men onder de indruk. Met name het concert door Julien Libeer en Camille Thomas op 17 oktober 2015 had het hart van de toen bezoekende muziekrecensent veroverd.

Cliché of niet, het blijft een feit dat Euterpe het geluk heeft gehad inmiddels bijna twintig jaar te kunnen rekenen op de inzet en het enthousiasme van vele medewerkers. Dus, beste drank- en bloemenleveranciers, sponsors en vrijwilligers, presentatoren en muzikanten: bedankt, merci & thank you!

—-

Nous en sommes très heureux et aimerions partager avec vous cette bonne nouvelle : Euterpe a reçu lors de la remise des prix de ‘Klassiek Centraal’ dimanche dernier à Anvers, le ‘Label d’Or’ dans la catégorie musique de chambre tant pour son sens de l’organisation que pour la qualité des interprétations.

Le comité de ‘Klassiek Centraal’ a été impressionné par la qualité artistique des musiciens. C’est lors du concert du 17 octobre 2015, avec Julien Libeer et Camille Thomas que leur délégué a été tout à fait émerveillé .

Euterpe peut, et ce depuis bientôt 20 ans, compter sur l‘engagement et l’enthousiasme de tout son comité, sans oublier les sponsors, les bénévoles, les présentateurs, et last but non least, les musiciens et certainement aussi son très fidèle public.

Vive la musique!

Suk, Martinů, Schubert

‘Alle goede dingen komen in drievoud.’ Met die woorden naderde Klara-presentator Sander De Keere het eind van het concert op 18 mei in de Concertstudio. We hadden toen drie verfijnde vertolkingen door drie energieke muziekvirtuozen achter de kiezen en er zou nog een dessert volgen in de vorm van een tango, geschreven door de pianist van het pianotrio Impression, Florestan Bataillie. De twee andere muzikanten van het trio, de zussen Fien en Riet Van den Fonteyne, bestreken beiden met veel bravoure respectievelijk hun viool en cello.

Uniek voor dit concert was de gedeelde mondelinge omkadering door Sander De Keere en Florestan Bataillie. Beide vlotte vertellers gidsten ons door het programma. We vingen dankzij drie mini-interviews met elke muzikant zelfs een glimp op van de repetitiestijl van het trio. De twee zussen – het zal misschien eigen zijn aan zussen – nemen geen blad voor hun mond als het op bekritiseren van elkaars spel aankomt, iets waarvoor Florestan in het begin wel wat terugdeinsde. Toch is een lange samenwerking hen op het lijf geschreven: zoals Fien vertelde, zijn de muzikanten nog lang niet op elkaar uitgekeken. En onze oren zullen nog lang niet uitgeluisterd zijn: frisse programmakeuze, doortastende interpretatie en bruisende synergie – alle goede dingen komen inderdaad in drievoud!

Het was als Pandora’s doos die geopend werd – maar dan een doos met enkel goede, onschuldige en charmante geschenken. Het Quatuor Zaïde speelde een Mozart die enge stilistische beperkingen oversteeg. Dankzij hun gedurfde retorische expressie werd Mozart met recht en rede gelinkt aan een barokke schatplichtigheid. En net als Mozarts compositie getuigde de uitvoering van een overvloed aan creatieve ingevingen, onverhoedse contrasten en theatraal karakter. Het buitengewoon snelle tempo tijdens het laatste deel, de vingervlugheid en transparantie konden niet anders dan een weerspiegeling zijn van Mozarts geniale ‘neurologische bedrading’.

Hoeft het gezegd: uitdagingen qua intonatie of tempowisselingen waren ‘piece of cake’ voor het Quatuor Zaïde. Dit bleek ook in Sjostakovitsj’ Zevende strijkkwartet. We werden bovendien in staat gesteld de muziek van de vier individuele musici vanuit twee perspectieven tegelijk te horen: het perspectief van het individu, dat zich bedreigd weet, en het vogelperspectief van iemand die de groteske onsamenhangendheid tussen de stemmen overschouwt – want zo mag dit ietwat bevreemdende werk van Sjostakovitsj wellicht wel klinken.

In Schumanns pianokwintet werd het Quatuor Zaïde vervoegd door pianiste Beatrice Rana, een rasmuzikante die doet wat ze wil en niets meer of minder wil dan wat natuurlijk is. Het marsdeel uit deze compositie getuigde van een bijzonder goed uitgedachte gelaagdheid, balans en articulatie. De frasering miste zijn effect niet: een priemende vinger leek zich te richten op een onverdraaglijk verdriet, dat even later in volle berusting wegebde. De delen die volgden, waren een ontlading van de heftigste energie en het doordringendste enthousiasme. Quatuor Zaïde en Beatrice Rana scoorden op muzikaal-interpretatief vlak telkens opnieuw, tot de laatste noot!