Na maanden stilte klonk er eindelijk weer live muziek bij Euterpe, al was het niet helemaal op de gebruikelijke manier. Heel wat extra helpende handen zorgden ervoor dat we bubbelgewijs konden plaatsnemen in de Sint-Augustinuskerk in Stasegem. De muzikanten boorden dan weer hun energiebronnen uitzonderlijk diep aan om tweemaal op dezelfde avond een volledig recital speelden. Maar: het deed ongelofelijk veel deugd!

De eerste tonen die onze oren bereikten, waren -heel toepasselijk- afkomstig van een onwennige en verwonderde Beethoven, die aan het begin van zijn vierde cellosonate meteen een vraag formuleert. Duidelijkheid krijgen we niet echt. Wat dieper in het werk schrijft Beethoven zelfs een aantal verwarde passages, waarbij hij tegen de muren van zijn isolement, te wijten aan zijn toenemende doofheid, lijkt op te lopen. Tijdens de Trois pièces voor cello en piano van Nadia Boulanger sloop de poëzie onze avond binnen, tot zelfs de nacht viel in de Nocturne voor viool en piano van Lili Boulanger en een kind begon te dromen in Rêve d’enfant van Eugène Ysaÿe. Ook verdriet zocht die avond zijn toevlucht in de poëzie, met name in het Poème élégiaque voor viool en piano van Ysaÿe en het Trio élégiaque van Rachmaninov.

Ergens vanaf het podium fluisterden de muzikanten ons die mystieke dromen in het oor. Met buitengewone flexibiliteit navigeerde Nicolas Callot (piano) de complexe ritmische en harmonische interacties met zijn partners zodat de muziek haar bedrieglijk eenvoudige deiningen verkreeg. Met evenwichtige vastberadenheid combineerde Stéphanie Huang (cello) power en vingervlugheid zodat de melodieën onafwendbaar op hun doel afgingen. En met poëtische bevlogenheid deed Sylvia Huang (viool) alle gedachten en beslommeringen in pure klank oplossen. Laten we nog even dubbelzinnig doen en een wakkere droomtoestand aanhouden. Er is nog tijd genoeg…